Życiorys księdza Bronisława Markiewicza.
Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 roku w miasteczku Pruchnik. Jego rodzicami byli Jan Markiewicz i Marianna z Gryzieckich. Na chrzcie otrzymał dwa imiona: Bronisław Bonawentura. Do szkół gimnazjalnych chodził w Przemyślu, gdzie 23 lipca 1863 roku złożył egzamin dojrzałości z dobrym wynikiem.
Studia teologiczne odbył w Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie dnia 15 września 1867 roku, w przypadającą wówczas uroczystość Imienia Maryi otrzymał święcenia kapłańskie.
28 września 1867 roku podjął obowiązki wikariusza przy kościele parafialnym w Harcie, dając dowody gorliwości kapłańskiej, szczególnie w katechizowaniu dzieci.
Od 22 lutego 1870 roku do 30 września 1873 roku pełnił obowiązki wikariusza przy Katedrze w Przemyślu. Celem pogłębienia wiedzy i przygotowania do skutecznej pracy wśród młodzieży podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, na wydziale filozofii, a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Od 23 marca 1876 roku aż do 23 sierpnia 1877 roku był duszpasterzem nowo utworzonej parafii we wsi Gać. Okazuje gorliwość i nowatorstwo w posłudze. Przezwycięża pijaństwo działalnością kulturalno - oświatową, poucza o najnowszych osiagnięciach z zakresu rolnictwa, sadownictwa, zachęca do "samopomocy" sąsiedzkiej, inicjuje "Spółkę Oszczędności i Pożyczek". Przede wszystkim zbliża parafian do Chrystusa.
Przeniesiony na parafię w Błażowej, doskonali i wzbogaca swoją metodę pastoralną. Jest przekonany, że "pobożne rozważanie tajemnic świętych nie tylko wiarę naszą podnosi, lecz zapala serce pragnieniem naśladowania Pana Jezusa, zwycięzcy nad grzechem".
W czynie społecznym buduje pierwszy szpitalik lokalny, a w obronie przed wyzyskiem organizuje przy poparciu marszałka Zyblikiewicza ridzmy przemysł tkacki.
20 października 1882 roku zostaje powołany do Seminarium Duchownego w Przemyślu na profesora homiletyki i teologii pastoralnej.
W 1885 roku za zgodą biskupa Łukasza Soleckiego, wyjeżdża do Włoch, aby wstąpi do zakonu zajmującego się opuszczoną młodzieżą i duszpasterstwem wśród biednego ludu. We Włoszech spotyka się z Janem Bosco i prosi go o przyjęcie do Zgromadzenia. Rozpoczyna nowicjat w San Bengino Canavese. Składa profesję wieczystą na ręce ks. Jana Bosco. Od niego otrzymuje opisy proroczych snów, wśród których uderzają go teksty mówiace o znaczeniu dewizy "powsciągliwość i praca".
W 1887 roku ukazuje sie drukiem pierwsza rozprawa ks. Markiewicza pt. "Trzy słowa do starszych w narodzie polskim", w której autor uzasadnia pilną potrzebę katechizacji, porusza problem rozwoju kultury narodowej i odpowiedzialności społecznej.
24 marca 1892 roku za zgoda przełożonych zakonnych udaje się do Polski i obejmuje parafię w Miejscu, nazwanym później przez niego Miejscem Piastowym. Już w pierwszych tygodniach pobytu zaczyna na plebani tworzyć pierwsze schronisko dla sierot i dzieci opuszczonych. W Miejscu Piastowym powstają zaczątki przyszłych, szeroko później znanych w kraju i za granicą warsztatów rzemielśniczych dla biednej młodzieży oraz pierwsze klasy gimnazjalne dla kandydatów do Zgromadzenia. Ksiądz Markiewicz stara się u Ojca Świętego o aprobatę nowej rodziny zakonnej.
29 stycznia 1912 roku ksiądz Bronisław Markiewicz umiera. W kilka lat po jego śmierci zostają zatwierdzone: Zgromadzenie św. Michała Archanioła gałęzi męskiej oraz Sióstr Michalitek.
